مقایسه اثر بی حسی اپیدورال با مخدرهای وریدی روی پیشرفت زایمان و آپگار نوزاد

هدف از اجرای این طرح، مقایسه بیحسی اپیدورال با مخدرهای وریدی روی پیشرفت زایمان و آپگار نوزاد بود. در زمینه تاثیر بی حسی اپیدورال روی پیشرفت زایمان و آپگار نوزاد اختلاف نظر وجود دارد (6 و 7). در این مطالعه، 120 زن حامله ترم که وارد فاز فعال زایمان شده بودند (فاز فعال زایمان با دیلاتاسیون 5 سانتیمتر، افاسمان 80 درصد و انگاژمان در نظر گرفته شده است ). بیماران بطور متوسط وارد یکی از دو گروه اپیدورال و یا نارکوتیک می شدند. سطح درد در زمان انتخاب نمونه و پس از ایجاد بی دردی به هر طریق، هر نیم ساعت گزارش می شد. سپس بیماران هر 1 ساعت معاینه و در صورتی که دیلاتاسیون کمتر از یک سانتیمتر در طول یک ساعت پیشرفت کرده بود، تشدید انقباضات انفوزیون اکسی توسین آغاز می شد. در صورت عدم توانایی زور زدن مادر یا طول کشیدن مرحله دوم بیش از یک ساعت در صورت اندیکاسیون، واکیوم گذاشته می شد. در صورت تشخیص تنگی لگن نسبت به سر یا دیسترس جنینی، سزارین انجام می شد. این خانمها هیچ تفاوتی از نظر متوسط وزن، متوسط سن حاملگی، متوسط دیلاتاسیون موقع انتخاب نمونه نداشتند. نتایجی که از این مطالعه به دست آمد، از این قرار بود: هیچ اختلاف معنی داری بین گروهها از نظر طول مرحله اول وجود نداشت (p<0.212)، طول مرحله دوم در گروه اپیدورال بیشتر از گروه دوم بود که با توجه به p<0.001 این اختلاف معنی دار بود. آپکار نوزادان دو گروه نیز اختلاف معنی داری نداشت (p<0.094) سطح درد در همه زمانها در گروه اپیدورال پایینتر از گروه نارکوتیک بود. استفاده از واکیوم و میزان سزارین نیز در دو گروه تفاوت نداشت . در نتیجه با در نظر کرایتریای قطعی برای تشخیص درد زایمان و استفاده از یک پروتکل صحیح، افزایش بارزی در استفاده از واکیوم و سزارین در گروه اپیدورال دیده نمی شود. علیرغم افزایش مختصر در طول مرحله دوم زایمان، آپکار نوزاد نیز پایین تر از گروه کنترل نمی باشد.